Reds

Υπάρχουν φορές που βαριέσαι να βγεις και λες να κάτσεις μέσα... Όμως η βαρεμάρα σου είναι τόσο απελπιστική που καμία ταινία δεν είναι αρκετή, τηλεόραση δεν σκοπεύεις να ανοίξεις για κανέναν λόγο, δεν πεινάς για να απασχολήσεις λίγο τα χέρια σου και το στομάχι σου. Εύχεσαι να χες βγει τελικά αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια... Αρχίζεις να βάζεις μουσική, δεν ξέρεις για τι έχεις όρεξη να ακούσεις και βάζεις τυχαία...και μετά...πάνε όλα. Αρχίζει ο στοχασμός... είτε σε σχέση με το τραγούδι, είτε σε σχέση με σένα τον ίδιο.. που είσαι; τι κάνεις; ποιός είσαι;.. Ο χρόνος τρέχει.. Είμαστε αυτό που θέλουμε; Αν όχι, πόσο απέχουμε για να είμαστε; Είμαι υπερπροστατευτική με τον εαυτό μου... Αυτό είναι τελικά που θέλω; ή μήπως απλά προσέχω τόσο πολύ για να μην πέσω και χάνω όλο το νόημα; Λένε επιτρέπεται να πέσεις αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς...Μερικές φορές είναι που πέφτω, αλλά δεν θέλω να το παραδεχτώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Χωρίς την αναισθησία δύσκολα επιζείς. Είμαι όμως αναίσθητη; Η υποκρίνομαι την αναίσθητη; Δεν καταλαβαίνω ή προσποιούμαι ότι δεν καταλαβαίνω...Προσπαθώ να πιέσω το νου μου να σκεφτεί κάτι για όλα αυτά. Τα ίδια ακριβώς πάλι, καμία αλλαγή στο πόρισμα. Μερικές φορές προσπαθώ να απασχολήσω το μυαλό ακόμη χωρίς λόγο και δεν βγαίνει τίποτα. Αλλά παρόλα αυτά συνεχίζω...κάπου θα με βγάλει κάποια στιγμή.