Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Μεγάλες Στιγμές In Progress......

Εκατοντάδες πράγματα και καταστάσεις, είτε σημαντικές είτε ασήμαντες, είτε σε σχέση με μας είτε σε σχέση με άλλους, μπορούν να καταφέρουν να μας ρίξουν κάθε φορά ψυχολογικά είτε να ανεβάσουν πανύψηλα τον δείκτη του εκνευρισμού μας. Και; Κερδίζουμε κάτι από όλο αυτό; Φυσικά, το χάσιμο του χρόνου μας. και αυτό τώρα ονομάζεται κέρδος; Δεν θα το έλεγα... Η λέξη αποτυχία ταιριάζει καλύτερα. Και αυτό συμβαίνει γιατί καταφέρνουμε να ανοίξουμε την πόρτα σε όλα αυτά τα συναισθήματα. ΟΚ καμιά φορά θέλουμε να βρεθούμε σε τέτοιες καταστάσεις αλλά δεν είμαστε και ψυχοπαθείς, ούτε παίζουμε με τα ξυραφάκια [όχι ότι δεν μας πέρασε από το μυαλό έστω για πλάκα :p ]. Θα μου πείτε σχεδόν όλος ο κόσμος παίρνει μουρλόχαπα αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάρουμε και εμείς; Σίγουρα θα έχουμε κάποιες μέρες τι μαύρες μας.. . Ε ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ;! Κατέβηκα Αθήνα τώρα τις γιορτές, δεν κανόνισα να πάω πουθενά [αν και δεν θα με χάλαγε ] αφού ουσιαστικά διακοπές κάνω όλο το χρόνο ως φοιτήτρια, δεν έχω ανάγκες από διακοπές και παρατήρησα ότι πέρασα απίστευτα αν και δεν έκανα κάτι διαφορετικό. Απλά ήμουν κοντά με τα αγαπημένα μου πρόσωπα και ζούσα την κάθε στιγμή [όταν δεν έλιωνα στο πισί] Δέχτηκα κ άλλη δόση αγάπης και τρέλας όπως και δεν δίστασα να ανταποδώσω. Βγήκα και έσπειρα τον πανικό. Δεν το λέω από άποψη ψωνισμού, απλά έτσι ακριβώς ένιωσα και όταν θυμάμαι εκείνες τις στιγμές ακριβώς το ίδιο θα πώ. Σκέτη Αλητεία. Δεν βγήκα για να το παίξω ψαγμένη και μέσα σε όλα για να πω ότι πήγα σε εκείνο το μαγαζί και στο άλλο αλλά βγήκα, μέθυσα [όπως και συνεχίζω ακάθεκτη], χόρεψα μέχρι να μην αντέχω άλλο [και από αντοχές άλλο τίποτα η δικιά σου], αισθάνθηκα μαζί με τους φίλους μου κάτι σαν τους Θεούς του Ολύμπου [από την άποψη ότι απολαμβάναμε και το παραμικρό, το ασήμαντο], όσο αρκετοί έπιναν το ποτάκι τους και είχαν φάτσα τύπου"wow ήρθαμε στο opening του Τάδε, είμαστε και πολύ γαμάτοι[έλα να βρούμε κάνα γκoμενάκι, σίγουρα θα έχει εδώ]". Έγινα ρεζίλι κάποιες φορές αλλά πραγματικά δεν μου καίγεται καραφάκι γιατί και αυτό είναι μέρος του εαυτού μου. Και αυτό θα το χαρακτήριζα όντως ως κάτι πραγματικά γαμάτο. Σίγουρα αρκετές φορές θα τύχει με κάποιους [ ακόμα και φίλους μας] να μην εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος και να παρεξηγηθούμε αλλά όποιοι είμαστε όντως φίλοι θα είμαστε και ανοιχτόμυαλοι και δεν θα μιλάμε απλά για να το παίξουμε δάσκαλοι. Οι Φίλοι είναι για να σου συμπαραστέκονται και για να είστε συνένοχοι σε κάθε τρέλα που δίδεται [διάθεση χρειάζεται μόνο] είναι κάτι παραπάνω από μια παρέα που απλά βγαίνεις έξω για να πεις ότι βγήκες. Γιατί ακόμα και στο παγκάκι με τον πασατέμπο το ίδιο καλά θα περάσεις. Όλο το ζήτημα στηρίζεται στο πολύ απλό : στο να καταφέρεις να το συνειδητοποιήσεις και να το πιστέψεις!

Επέστρεψα χθες Θεσσαλονίκη ξημερώματα και παρόλο που ήμουν κουρασμένη με τη Φίλη μου βγήκαμε και πάλι έγινε Πανικός. Το νιώσαμε και το πιστέψαμε! Και πλέον όσο θα είμαστε εδώ θα κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα πλέον: να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή!

Αφιερωμένο στον Συνένοχο κύριο Sarper που κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να με μεταπείσει για το πως αντιμετωπίζεται αυτό που ονομάζεται Ζωή. Τόσο μικρή και απλή λέξη αλλά με τόση απέραντη Σημασία! :D

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου