From Nightmares to Aspects Of Life.

Συνήθως οι εφιάλτες μου είναι κινηματογραφικά αριστουργήματα Υποφέρω φριχτά, κάθε φορά η φαντασία μου καλπάζει περισσότερο και από τον Ακέφαλο Καβαλάρη. Καμία φορά σηκώνομαι και το σημειώνω και σημειώνω ημερομηνία και ώρα. Δεν ξέρω γιατί απλά τα θεωρώ και αυτά ως στοιχεία.. κάτι σαν επιθεώρηση ας πούμε... Στον τελευταίο μου εφιάλτη τώρα τη Μ. Τετάρτη ξημερώματα πετάχτηκα από το κρεβάτι μου φωνάζοντας περίπου 6 φορές "ποιος είναι;" Περίμενα κ απάντηση.. Λογικό να μην πάρω...πήγα τρέχοντας στη μητέρα μου, ΝΑΙ είμαι 20 χρονών μουλάρι και άμα δω εφιάλτη θα χωθώ κάτω από τα παπλώματα της μανουλίτσας μου! Και με έδιωξε φυσικά γιατί είμαι μεγάλο παιδί ε και ντάξει μην την ξεβολέψω κιόλας... Εντω μεταξύ στον εφιάλτη είδα ότι πήγα στη μάνα μου να κοιμηθώ και μου είπε ότι είχα σημάδια πάνω μου γιατί υποτίθεται ότι πάλευα με το θάνατο! Ο Χριστός και ο Δούλος! Μετα απο 12 χρόνια κοιμήθηκα με το φωτάκι ανοιχτό και ας είχε ξημερώσει μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. Απλά είχα καταλάβει ότι ονειρευόμουν και δεν μπορούσα να ξυπνήσω! Άραγε μήπως οι τρελοί είναι κανονικοί άνθρωποι και ζουν στο όνειρο από το οποίο θέλουν να ξεφύγουν; το Όνειρο μου δεν ήταν και πολύ πρωτότυπο Ήταν τύπου Butterfly Effect. Δεν θα το αναλύσω, πολύ περιληπτικά: μια παρέα έγινε μακελειό ο αδερφός μου πέθανε και εγώ έμεινα τερατόμορφη και ανάπηρη και ανήμπορη. κάθε φορά άλλαζα την ιστορία για να σωθούν όλοι και εγώ άγνωστο για το αν θα ζήσω. Παρακαλούσα να ζήσω αλλά θα πέθαινα...Νομίζω ότι μάλλον δεν φοβάμαι το θάνατο και μάλιστα θα παρομοιάσω την ζωή με μια ανεπανάληπτη συναυλία: Θα τελειώσει και γυρίσεις σπίτι σου. Γυρνάς ευχαριστημένος, σίγουρα θα θέλεις κ άλλο αλλά δεν γίνεται,άντε να ακούσεις το πολύ 2 τραγούδια ακόμα. Το συγκρότημα πρέπει να τα μαζέψει και να συνεχίσει την τουρνέ του. Κλείνει αυτός ο κύκλος και δημιουργείται ένας άλλος, πανομοιότυπος μεν, αλλά διαφορετικός. Οπως όλα τά πράγματα εδώ, που τα πάντα είναι ρευστά.