wide open

Αυτή τη στιγμή δεν είμαι και πολύ στα καλά μου. έχω πιει λιγάκι. Μέχρι όμως να γράψω αυτές τις σκέψεις ίσως να έχω συνέλθει.

Ακούω μια μπαλάντα και που μιλάει για το τέλος μιας σχέσης ή ενός έρωτα( γιατί ο έρωτας μπορεί να έρθει και χωρίς την συντροφιά της σχέσης). Οσο ακούω το τραγούδι θέλω να σκεφτώ ένα πρόσωπο που θα μου προξενήσει όλα αυτά που τα συναισθήματα που αναφέρονται σε αυτό.

Το πρόσωπο κατοχυρώθηκε..

Μου πέρασε από το μυαλό, έτσι όπως είμαι.. να στείλω μήνυμα, ναι τέτοια ώρα που είναι μαλακία και πολύ ξεφτίλα.. εγωισμός : 0. Μπα, όχι δεν θα στείλω. Αμα ήξερα ότι θα είχε ελάχιστο αντίκρισμα όλο αυτό, ίσως και να ρίσκαρα. Αλλά δεν το κόβω, δεν μου φαίνεται... Ντάξει δεν έχω γίνει ρεζίλι γενικότερα με το συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά δεν χρείαζεται... δεν έχει νόημα. Τί θα μπορούσα να κερδίσω; Ντροπή κατά πάσα πιθανότητα. Βέβαια λένε να μην ντρέπεσαι γι αυτά που κάνεις, εκείνα γι αυτά που δεν έκανες.

Αφού λοιπόν αφού δεν πρόκειται να στείλω, ας γράψω τον συνοπτικό υποθετικό μονόλογο.

"Μερικές φορές μου περνάς από το μυαλό...Δεν ξέρω πως θα μπορούσαμε να είμαστε αν ταν τα πράγματα ήταν αλλιώς. Όλο αυτό το υποθετικό και ίσως πολλά υποσχόμενο ΑΝ (και μόνο ΑΝ) που δεν σου κρύβω ότι με ταλαιπωρεί ακόμα.. Όχι τόσο πολύ πλέον.. το ξεπερνάω, το ξεχνάω.. ίσως και να το ξέχασα ήδη και απλά να θέλω να παιδεύω το μυαλό...(πρέπει να το κοιτάξω αυτό λίγο μεταξύ μας)....Περίμενα άλλα, συνέβησαν αλλιώς,ποτέ δεν θα μάθω,ποτέ δεν θα το αισθανθώ. το πως το έβλεπες ΕΣΥ. Ήταν εκείνο που μου χες πει και λόγω ανωτέρας βίας είδες ότι υπάρχει λόγος ή απλώς δικαιολογία; [ την τελυταιά πρόταση ίσως και να μην την έγραφα]....Σε ήθελα, αλλά αυτό το ΘΕΛΩ σε συνδυασμό με το ΠΟΛΥ σε κατάντησε ΑΠΕΙΛΗ... και θέλω να προστατέψω τον εαυτό μου απ όλο αυτό. Δεν θέλω να ξέρω τη γνώμη σου,δεν περιμένω απάντηση, δεν θέλω να μου απαντήσεις. Πιθανόν αύριο να το έχω ξεχάσει και θα με φέρεις σε αμηχανία ( αν δε σε έφερα εγώ ήδη). Ισως βέβαια να και το θυμόμουν και να χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο μέχρι να το (ξανα)ανοίξω. Τέλος πάντων, γιατί καμία σημασία δεν έχει όλο αυτό, ας μείνει εκεί και ας λήξει αυτόματα. Καληνύχτα"





*PS: Η ωραιότατη συνάρτηση ΘΕΛΩ + ΠΟΛΥ= ΑΠΕΙΛΗ [που ανακαλώ τελευταία στη μνήμη μου] είναι δανεισμένη από τον Χρήστο Νικολόπουλο, η οποία αναφέρεται σε ένα από την συλλογή διηγημάτων του με τίτλο "ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ".