Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Ασυναρτησίες...

Είναι μερικές φορές τόσο έντονη η επιθυμία σου να γράψεις αλλά κάποιες φορές δεν έχεις αυτή την πολυτέλεια. Είμαι στο τρένο προς Θεσσαλονίκη,δεν έχω χαρτί μαζί μου και γράφω πάνω σε κάτι διαφημιστικά φυλλάδια, όπου έχει κενό τέλος πάντων! Τέρμα το διάλειμμα. Ντάξει μην δραματοποιώ την κατάσταση. Πάλι θα τα ξύσω αλλά τουλάχιστον κάποιες μέρες της εβδομάδας δεν θα ευχαριστιέμαι τον ύπνο τόσο πολύ ή μάλλον καλύτερα θα είμαι άυπνη.

Φοβόμουν προκαταβολικά, μέρες πριν... μην τυχόν και μου περάσει από μυαλό αυτό το συναίσθημα , το ότι έφυγα και δεν έγινε το δικό μου. Εντάξει θα παραδεχτώ ότι είμαι πλεονέκτρα αλλά όταν δεν γίνεται το δικό μου δεν πεθαίνω κιόλας. Μπορώ να αντιμετωπίσω την ήττα μου. Τώρα φοβάμαι γιατί δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τους δαίμονες μου. Φέρομαι τόσο χαζά και επιπόλαια, σαν να μην είμαι εγώ, σαν να θέλω να οδηγηθώ μόνη μου στην πτώση. Κάποιοι λένε ότι οι δαίμονες αποτελούν μερίδια του εαυτού μας και αν τους αρνηθούμε θα είναι σαν να αρνούμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό. Δεν το έχω σκεφτεί, δεν με αφορά, απλώς μου πέρασε από το μυαλό, το οποίο μάλλον διασκεδάζω να το προβληματίζω

Δεν ξέρω αν πρέπει να αντιμετωπίζονται οι δαίμονες. Το μόνο που ξέρω και ισχύει σε κάθε περίπτωση είναι ότι για να αντιμετωπίσεις κάτι και να το αφανίσεις θα πρέπει πρώτα να έρθεις σε επαφή μαζί του. Αρχικά το κοιτάζεις από μακριά , στη συνέχεια μετά από κοντά κ στο τέλος αν τα καταφέρεις το αγγίζεις και αν είσαι αρκετά έτοιμος και θαρραλέος το καταστρέφεις το ερώτημα είναι..: Θέλω να τους καταστρέψω; Γιατί υπάρχει πιθανότητα να τους έχω ερωτευτεί. Φοβάμαι. Γι αυτό αυτό προς το παρόν θα τους αφήσω πίσω μου (ελπίζω να με αφήσουν και αυτοί) και στην επόμενη συνάντηση μας , πράττω αναλόγως. Που ξέρετε ίσως μέχρι τότε να αποτελώ η ίδια τον δαίμονα για τους δαίμονες μου.

Δεν ξέρω αν βγάλατε κάποια άκρη... αν όχι, μη με παρεξηγείτε!

1 σχόλιο: