Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Movie Scenes

People can't live like they are on movie scenes
They put themselves as if they were actors
An they memorize the words.
Even if they are too common and simple
Scenes of " this is it!"
Scenes full of "bang! bang!"
Scenes like "I won!"
Scenes most of "this is how I am"
Scenes pleanty of "I love you"
Scenes of " Why is it allways this way?"

Well I prefer to memorize the "What took you so long?" part.

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Where did the Bang go...?

Στην αρχαιότητα ύστερα από μια υπερβολική σιγή ακολουθούσε ένα μεγάλο γεγονός, ένας πόλεμος, ένας καταστροφικός σεισμός κτλ. Έτσι κάθε φορά μετά από αυτήν την εκνευριστική ησυχία έρχεται το μεγάλο ΒΑΜ. Ήρθε όμως; Είμαστε καταλλήλως προετοιμασμένοι; Προφανώς! Αφού τόσο καιρό αυτό δεν είναι που περιμένουμε; ΟΚ αυτή τη φορά είμαστε προετοιμασμένοι και φωνάζουμε τόσο δυνατά το ΝΑΙΙΙΙΙ που η φωνή κάνει τον γύρο του κόσμου και ξαναγυρνά πίσω μας χωρίς να χαθεί ούτε ένα ντεσιμπέλ. Εκεί όμως που είμαστε full εξοπλισμένοι, το ΒΑΜ δεν μας κάνει τη χάρη και λέει να χτυπήσει αργότερα! Δεν είναι σίγουρο λέει... Χμ... Τώρα τι θα παιχτεί εδώ; Μήπως πρέπει να πάρουμε το ρίσκο και να το προκαλέσουμε μόνοι μας; Αλλά αφού δεν είναι σίγουρο αυτό είμαστε τουλάχιστον εμείς σίγουροι; Να το προκαλέσουμε και να ευχηθούμε για θετικά αποτελέσματα; Και αν δεν είναι; Όταν κάτι το θες πολύ σε πιάνει η δειλία και φοβάσαι, το κάνεις πιο δύσκολο, ενώ αν το θες λίγο και ξέρεις ότι είναι και εύκολο δεν διστάζεις, δεν σε νοιάζει. Η προσπάθεια λένε μετράει αλλά μετά αν με καταπιεί η γη; Μάλλον το Μεγάλο ΒΑΜ έσκασε στο κεφάλι μου, το θέμα είναι να το προωθήσω όλο αυτό; Love Spreads λένε οι Stone Roses και Spread your Love (Like A Fever) λένε και οι B.R.M.C... ντάξει δεν φτάσαμε ακόμα και στο σημείο του έρωτα [ούτε κόβω και φλέβα] αλλά δόση υπερβολής ποτέ δεν έβλαψε κανέναν! :p Υπομονή δεν διαθέτω για κανένα λόγο! Νο! Νο! Μπορεί και όλο αυτό το ΒΑΜ να μην έχει αντίκρυσμα και όλα αυτά να τα σκέφτομαι άδικα αλλά δεν βαριέσαι; Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία θα είναι. Τέλος πάντων αν ο Μεγάλος από πάνω ή Μοίρα ή δεν ξέρω και εγώ ποιός άλλος σκοπεύει να μου κάνει τη χάρη και να να ενεργοποιήσει αυτό το ΒΑΜ κάποτε,ας μου το βγάλει από το κεφάλι προσωρινά ή να το θέσει σε λανθάνουσα κατάσταση. Γιατί είναι Full η μνήμη και ο επεξεργαστής δεν δουλεύει όπως θα έπρεπε! Ευχαριστώ!

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Μεγάλες Στιγμές In Progress......

Εκατοντάδες πράγματα και καταστάσεις, είτε σημαντικές είτε ασήμαντες, είτε σε σχέση με μας είτε σε σχέση με άλλους, μπορούν να καταφέρουν να μας ρίξουν κάθε φορά ψυχολογικά είτε να ανεβάσουν πανύψηλα τον δείκτη του εκνευρισμού μας. Και; Κερδίζουμε κάτι από όλο αυτό; Φυσικά, το χάσιμο του χρόνου μας. και αυτό τώρα ονομάζεται κέρδος; Δεν θα το έλεγα... Η λέξη αποτυχία ταιριάζει καλύτερα. Και αυτό συμβαίνει γιατί καταφέρνουμε να ανοίξουμε την πόρτα σε όλα αυτά τα συναισθήματα. ΟΚ καμιά φορά θέλουμε να βρεθούμε σε τέτοιες καταστάσεις αλλά δεν είμαστε και ψυχοπαθείς, ούτε παίζουμε με τα ξυραφάκια [όχι ότι δεν μας πέρασε από το μυαλό έστω για πλάκα :p ]. Θα μου πείτε σχεδόν όλος ο κόσμος παίρνει μουρλόχαπα αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάρουμε και εμείς; Σίγουρα θα έχουμε κάποιες μέρες τι μαύρες μας.. . Ε ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ;! Κατέβηκα Αθήνα τώρα τις γιορτές, δεν κανόνισα να πάω πουθενά [αν και δεν θα με χάλαγε ] αφού ουσιαστικά διακοπές κάνω όλο το χρόνο ως φοιτήτρια, δεν έχω ανάγκες από διακοπές και παρατήρησα ότι πέρασα απίστευτα αν και δεν έκανα κάτι διαφορετικό. Απλά ήμουν κοντά με τα αγαπημένα μου πρόσωπα και ζούσα την κάθε στιγμή [όταν δεν έλιωνα στο πισί] Δέχτηκα κ άλλη δόση αγάπης και τρέλας όπως και δεν δίστασα να ανταποδώσω. Βγήκα και έσπειρα τον πανικό. Δεν το λέω από άποψη ψωνισμού, απλά έτσι ακριβώς ένιωσα και όταν θυμάμαι εκείνες τις στιγμές ακριβώς το ίδιο θα πώ. Σκέτη Αλητεία. Δεν βγήκα για να το παίξω ψαγμένη και μέσα σε όλα για να πω ότι πήγα σε εκείνο το μαγαζί και στο άλλο αλλά βγήκα, μέθυσα [όπως και συνεχίζω ακάθεκτη], χόρεψα μέχρι να μην αντέχω άλλο [και από αντοχές άλλο τίποτα η δικιά σου], αισθάνθηκα μαζί με τους φίλους μου κάτι σαν τους Θεούς του Ολύμπου [από την άποψη ότι απολαμβάναμε και το παραμικρό, το ασήμαντο], όσο αρκετοί έπιναν το ποτάκι τους και είχαν φάτσα τύπου"wow ήρθαμε στο opening του Τάδε, είμαστε και πολύ γαμάτοι[έλα να βρούμε κάνα γκoμενάκι, σίγουρα θα έχει εδώ]". Έγινα ρεζίλι κάποιες φορές αλλά πραγματικά δεν μου καίγεται καραφάκι γιατί και αυτό είναι μέρος του εαυτού μου. Και αυτό θα το χαρακτήριζα όντως ως κάτι πραγματικά γαμάτο. Σίγουρα αρκετές φορές θα τύχει με κάποιους [ ακόμα και φίλους μας] να μην εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος και να παρεξηγηθούμε αλλά όποιοι είμαστε όντως φίλοι θα είμαστε και ανοιχτόμυαλοι και δεν θα μιλάμε απλά για να το παίξουμε δάσκαλοι. Οι Φίλοι είναι για να σου συμπαραστέκονται και για να είστε συνένοχοι σε κάθε τρέλα που δίδεται [διάθεση χρειάζεται μόνο] είναι κάτι παραπάνω από μια παρέα που απλά βγαίνεις έξω για να πεις ότι βγήκες. Γιατί ακόμα και στο παγκάκι με τον πασατέμπο το ίδιο καλά θα περάσεις. Όλο το ζήτημα στηρίζεται στο πολύ απλό : στο να καταφέρεις να το συνειδητοποιήσεις και να το πιστέψεις!

Επέστρεψα χθες Θεσσαλονίκη ξημερώματα και παρόλο που ήμουν κουρασμένη με τη Φίλη μου βγήκαμε και πάλι έγινε Πανικός. Το νιώσαμε και το πιστέψαμε! Και πλέον όσο θα είμαστε εδώ θα κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα πλέον: να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή!

Αφιερωμένο στον Συνένοχο κύριο Sarper που κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να με μεταπείσει για το πως αντιμετωπίζεται αυτό που ονομάζεται Ζωή. Τόσο μικρή και απλή λέξη αλλά με τόση απέραντη Σημασία! :D

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Reds

Υπάρχουν φορές που βαριέσαι να βγεις και λες να κάτσεις μέσα... Όμως η βαρεμάρα σου είναι τόσο απελπιστική που καμία ταινία δεν είναι αρκετή, τηλεόραση δεν σκοπεύεις να ανοίξεις για κανέναν λόγο, δεν πεινάς για να απασχολήσεις λίγο τα χέρια σου και το στομάχι σου. Εύχεσαι να χες βγει τελικά αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια... Αρχίζεις να βάζεις μουσική, δεν ξέρεις για τι έχεις όρεξη να ακούσεις και βάζεις τυχαία...και μετά...πάνε όλα. Αρχίζει ο στοχασμός... είτε σε σχέση με το τραγούδι, είτε σε σχέση με σένα τον ίδιο.. που είσαι; τι κάνεις; ποιός είσαι;.. Ο χρόνος τρέχει.. Είμαστε αυτό που θέλουμε; Αν όχι, πόσο απέχουμε για να είμαστε; Είμαι υπερπροστατευτική με τον εαυτό μου... Αυτό είναι τελικά που θέλω; ή μήπως απλά προσέχω τόσο πολύ για να μην πέσω και χάνω όλο το νόημα; Λένε επιτρέπεται να πέσεις αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς...Μερικές φορές είναι που πέφτω, αλλά δεν θέλω να το παραδεχτώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Χωρίς την αναισθησία δύσκολα επιζείς. Είμαι όμως αναίσθητη; Η υποκρίνομαι την αναίσθητη; Δεν καταλαβαίνω ή προσποιούμαι ότι δεν καταλαβαίνω...Προσπαθώ να πιέσω το νου μου να σκεφτεί κάτι για όλα αυτά. Τα ίδια ακριβώς πάλι, καμία αλλαγή στο πόρισμα. Μερικές φορές προσπαθώ να απασχολήσω το μυαλό ακόμη χωρίς λόγο και δεν βγαίνει τίποτα. Αλλά παρόλα αυτά συνεχίζω...κάπου θα με βγάλει κάποια στιγμή.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

From Nightmares to Aspects Of Life.

Συνήθως οι εφιάλτες μου είναι κινηματογραφικά αριστουργήματα Υποφέρω φριχτά, κάθε φορά η φαντασία μου καλπάζει περισσότερο και από τον Ακέφαλο Καβαλάρη. Καμία φορά σηκώνομαι και το σημειώνω και σημειώνω ημερομηνία και ώρα. Δεν ξέρω γιατί απλά τα θεωρώ και αυτά ως στοιχεία.. κάτι σαν επιθεώρηση ας πούμε... Στον τελευταίο μου εφιάλτη τώρα τη Μ. Τετάρτη ξημερώματα πετάχτηκα από το κρεβάτι μου φωνάζοντας περίπου 6 φορές "ποιος είναι;" Περίμενα κ απάντηση.. Λογικό να μην πάρω...πήγα τρέχοντας στη μητέρα μου, ΝΑΙ είμαι 20 χρονών μουλάρι και άμα δω εφιάλτη θα χωθώ κάτω από τα παπλώματα της μανουλίτσας μου! Και με έδιωξε φυσικά γιατί είμαι μεγάλο παιδί ε και ντάξει μην την ξεβολέψω κιόλας... Εντω μεταξύ στον εφιάλτη είδα ότι πήγα στη μάνα μου να κοιμηθώ και μου είπε ότι είχα σημάδια πάνω μου γιατί υποτίθεται ότι πάλευα με το θάνατο! Ο Χριστός και ο Δούλος! Μετα απο 12 χρόνια κοιμήθηκα με το φωτάκι ανοιχτό και ας είχε ξημερώσει μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. Απλά είχα καταλάβει ότι ονειρευόμουν και δεν μπορούσα να ξυπνήσω! Άραγε μήπως οι τρελοί είναι κανονικοί άνθρωποι και ζουν στο όνειρο από το οποίο θέλουν να ξεφύγουν; το Όνειρο μου δεν ήταν και πολύ πρωτότυπο Ήταν τύπου Butterfly Effect. Δεν θα το αναλύσω, πολύ περιληπτικά: μια παρέα έγινε μακελειό ο αδερφός μου πέθανε και εγώ έμεινα τερατόμορφη και ανάπηρη και ανήμπορη. κάθε φορά άλλαζα την ιστορία για να σωθούν όλοι και εγώ άγνωστο για το αν θα ζήσω. Παρακαλούσα να ζήσω αλλά θα πέθαινα...Νομίζω ότι μάλλον δεν φοβάμαι το θάνατο και μάλιστα θα παρομοιάσω την ζωή με μια ανεπανάληπτη συναυλία: Θα τελειώσει και γυρίσεις σπίτι σου. Γυρνάς ευχαριστημένος, σίγουρα θα θέλεις κ άλλο αλλά δεν γίνεται,άντε να ακούσεις το πολύ 2 τραγούδια ακόμα. Το συγκρότημα πρέπει να τα μαζέψει και να συνεχίσει την τουρνέ του. Κλείνει αυτός ο κύκλος και δημιουργείται ένας άλλος, πανομοιότυπος μεν, αλλά διαφορετικός. Οπως όλα τά πράγματα εδώ, που τα πάντα είναι ρευστά.